« هوالرئوف»

دلـش

غمــگـین است

امـــــــــــــــــــــــــــــا

طرح لبــــــــخند می کشد...

می دانـــــــــــــــــــــــــــــــــــد

 که تــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو

نقش لبـــــــــــــــــــــخند را دوســــت داری

*

دلش

آشوب است

امـــــــــــــــــــــــــا

در این قحــــــــــــــــــط واژه ،

از آرامــــــــــــــــــــش می نویسد...

نمی دانــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد

که نا آرامیــــــــــــ اش را می فهــــــــــــمی

*

دلـــ...شـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوره دارد

امـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا

از تو  که میــــــــــــــ نویسد...

شـیرین میـــــــــ نو یسد،

چه دلـــــ... شـوره ی

شیرینی !

*

دلــــ...شــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوره دارد

وقتـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی

می خواهد از تـــــــــــــــــــو بنویسد...

امــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا

با شـــــــــــــور می نویسد...

چه شــــــــــــوری دارد

دلــ...شــــوره اش

 " قلمـم "را

می گویم...

______________

هی...نوشت 1: قلمم را می گویم  ... که به اختیار خود می نویسد...

هی...نوشت 2:  کاش من هم مثل قلمم بودم....کاااش...

هی نوشت 3:خدایا ! از من که نه ، از قلمم بپذیر...

هی...نوشت 4: به جستجو که می روم...

خدا کند که تو را پیدا کنم...

"خدا "!

تورا !